حدود ۱ سال پیش و بعد از آن اتفاقاتی رخ داد که در روند زندگی ، امید به آینده ، سرنوشت و نیز احساسات مردم ایران تاثیر فراوانی گذاشت به طوری که به جرات می توان گفت مردم ایران در طول سالی که گذشت کمتر روزی را داشتند که در غم میهن و هم میهنان و در حسرت آرزو هایی که بر باد رفته می دیدند نباشند. این معلول علاقه ی شدید ایرانیان به ایران و نظام جمهوری اسلامی است که بارها در سالیان پیش نشان داده بودند و در ۲۲ خرداد سال گذشته با تمام وجود و بر پایه قوانین نظام جمهوری که خود ۳۰ سال پیش به آن مهر تایید زده بودند که هر ملتی باید سرنوشتش را خود تعیین کنند به صحنه آمدند تا یکبار دیگر حمایت کنند از نظام و رهبری و تعیین کنند سرنوشت ۴ سال آینده ی کشور اسلامیشان را. چرا که خود را در پیامد ۴ سال گذشته ی کشور مقصر می دیدند.
۲۲ خرداد ۸۸ مردم ایران با امید به این آرمان ها آن حماسه بزرگ را با حضور خود رقم زدند ؛ اما چه باید گفت که شاعبه ی بزرگ تقلب در انتخابات به وجود آمد و در ادامه سیاه ترین روزها را برای مردم رقم زد و مادران این مرز و بوم را به عزای فرزندانشان نشاند. برخی از دلسوزان نظام حتی قبل از انتخابات ( زمانی که بی اخلاقی های انتخاباتی از صدا و سیما پخش شد) این روز های تلخ را پیش بینی می کردند و بیم آن را داده بودند. نامه سر گشاده آیت الله هاشمی خطاب به رهبری که از ایشان خواسته بودند برای حل مشکلات وارد عمل شوند گواهی است بر این ادعا . ایشان در ادامه نامه آورده بودند: سرچشمه شاید گرفتن به بیل چو پر شد نشاید گرفتن به پیل!
اما شاید هیچ کس این روز ها را بدین تلخی و سیاهی پیش بینی نمیکرد ؛ روز های تلخی که ده ها تن از جوانان میهنمان بدست هم میهنانشان به خاک و خون کشیده شدند . نیروهای امنیتی که سلاح بدست داشتند تا در مقابل دشمنان بایستند ، هم میهنان خود را به گلوله بستند. نیروهای خود سر و لباس شخصی با چوب و کابل و باطوم و گازهای اشک آور! به جان کسانی افتادند که فقط آمده بودند بگویند رای من کجاست؟ آنها نه تنها تحمل تجمع سکوت مخالفان خود را نداشتند بلکه فجایعی مانند جنایات انجام یافته در بازداشتگاه کهریزک را به وجود آوردند که البته با تدبیر رهبری درب آن جنایتگاه مخوف بسته شد. در این باب گفتنی بسیار است و لیکن…
پس از انتخابات، دانشگاه نیز از هجمه بنیادگرایان و تندروهای حاکمیت در امان نماند و شاهد حمله به کوی دانشگاه تهران و دیگر دانشگاه های کشور بودیم . این حملات تنها بدین جا ختم نشد و در سالی که گذشت دانشجویان اکثر دانشگاه های کشور نیز با احکام سنگین کمیته های انضباطی محکوم شدند که دانشجویان دانشگاه تبریز ، شهید بهشتی ، امیر کبیر و .. مشتی از این خروارند.
آری دوستان در مملکتی که قرار بود در آن حتی مارکسیست هم در ابراز عقیده خود آزاد باشند ؛ دیگر سخنان نوه امام هم تحمل نکردند . آنانی که برای رئیس دولتشان تکبیر می کشیدند بی شرمانه با شعار های مکرر “مرگ بر منافق” و “مرگ بر ضد ولایت فقیه” مانع از سخنرانی یادگار امام شدند.
اما آنچه موجب شعف است بیداری بیش از پیش مردم است. مردمی که حقوق خود را شناخته اند و در چارچوب قانون برای بدست آوردن آزادی و حقوق انسانی خود به مبارزه خود ادامه میدهند. بزرگترین اثبات برای این ادعا ۲۵ خرداد سال پیش است که آن جمعیت عظیم در تهران ، تبریز ، مشهد ، اصفهان ، شیراز و … تظاهرات اعتراضی بر پا کردند و این پیام را به تمام انحصار طلبان رساندند که اگر نظام ما جمهوری است نباید از آنچه مردم میخواهند خارج شوید و اگر اسلامی است نباید از منش اسلامی عدول کنید.
انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه آزاد تبریز به عنوان تشکلی با منش اصلاحی و دلسوز نظام خطاب به حاکمیت اعلام میدارد؛ قانون گریزی ،تفسیر قانون به نفع خود، خشونت گرایی ، عوام فریبی و … را دور افکنده و به آرمانهایی که مردم برای آنها انقلاب کرده بودند باز گردند که تاریخ نشان داده که هر کس جز خواست اکثریت عمل کرده یا دیکتاتوری پیشه کرده است مورد قهر و غضب مردم واقع گردیده و محکوم به زوال شده است.
ما فرزندان انقلاب اعلام میداریم از هیچ عملی از سوی دولتمردان که منجر به بی اعتمادی مردم به نظام و در نتیجه ضعف آن شود گذشت نکرده و به آن پاسخ کوبنده خواهیم داد.
انجمن اسلامی به دانشجویان و همه مردم ایران این نوید را میدهد این روز های سیاه زودگذر است و آزادی و ارزش های انسانی با همت و استقامت ما وشما در آینده ای نزدیک قابل حصول است ؛ به شرطی آنکه همگی به قانون تاکید کنیم و از کوچکترین حق قانونی خود چشم نپوشیم.
بازآمدم چون عید نو تا قفل زندان بشکنم وین چرخ مردم خوار را چنگال و دندان بشکنم
گر پاسبان گوید که هی بر وی بریزم جام می دربان اگر دستم کشد من دست دربان بشکنم
انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه آزاد تبریز
No comments:
Post a Comment